De stad uit
Na weken in Wenen eindelijk weer eens de stad uit. Het is zondag en zeventien graden. Veel te warm voor een februari in Oostenrijk, maar aangezien dat besef de werkelijkheid niet zal veranderen, maken we er maar het beste van en rijden we naar een rots. Ik denk aan de koffieafspraak die ik aan het begin van de week had, met de Oostenrijker met het jezuskapsel. Nog niet eerder had ik iemand ontmoet die zó doordrongen was van het besef van de penibele staat van de wereld. In de berichtenuitwisseling die aan onze afspraak voorafging, maakte hij al eens een verwijzing naar de klimaatcrisis, en had hij bovendien een profielfoto waarop hij te zien was op het moment dat vier Oostenrijkse politiemannen hem wegdroegen van een of andere klimaatgerelateerde blokkade (eigen invulling). Ik wist niet of dat betekende dat ik het onderwerp maar beter kon vermijden of juist bevragen en koos – niet volledig doordacht – dat laatste. Achteraf liep ik naar huis met een hoofd dat duizelde van de existentië
